ای زلال بارانی نوبهار من برگرد ... مرد باش و بیعت کن با دلی زمستانی

خسته ام از این بازی ... بیخود از خودم .. ای کاش می رسیدم از راهی تا به خط پایانی

از نگاه خاموشت قصه نیازم را با نگاه سنگینی عاشقانه می خوانی

فصل سبز چشمانت از دلم نمی کوچد

کاش مطمئن بودم تا همیشه می مانی...

حالا دیگه تو رو داشتن خیاله دل اسیر آرزوهای محاله

غبار پشت شیشه میگه رفتی ولی هنوز دلم باور نداره

حالا راه تو دوره دل من چه صبوره                

  کاشکی بودی و می دیدی زندگیم چه سوت و کوره

خاطرت مثل یه پیچک میشینه رو تن خستم   

حالا فکری که ندارم دل به خلوت تو بستم

آسمون از غم دوریت حالا روز و شب می باره

دیگه تو دشت و بیابون من و تنها جا میذاره..

کاش میشد با یک نگاه دنیا برایم عوض می شد

من بودم و یک تکه یخ که ذره ذره آب میشد

کاش همه دنیای من یک گلدان کوچک میشد

من بودم و یک گل سرخ که با یک باد پرپر میشد

کاش تمام ذهن من از هیچ و پوچ خالی میشد

نوشته ای بود رو کاغذ که با یک پاک کن پاک میشد

کاش همه غصه هایم برگ های درخت بود

پاییز برگها را با خودش می برد و دل من سبک می شد

کاش تمام غصه های این دل سیاهم تو یک جعبه جا میشد

تا پرتابش میکردم و لابه لای موج دریا گم میشد

سالها هم صحبتم بودی و هم رازم نبودی                   با تو عمری هم قفس بودم هم آوازم نبودی

باغ بودم بی خبر از من گذشتی گل نچیدی                  دل به آواز تو بستم نغمه پردازم نبودی

رازها در سینه پنهان کردم و با کس نگفتم                    رفته آن را با تو گویم محرم رازم نبودی

سوز دل در پرده گفتم ره به آوازم نبردی                        ساز یکرنگی زدم دلدارو دم سازم نبودی

روز تنهایی به چشمت شعله ای روشن ندیدم                در شب ظلمانی من پرتواندازم نبودی

بود امیدم همدم آغاز و انجامم تو باشی                        فکر انجامم نکردی یاد آغازم نبودی

غمی نارفته بیرون از دلم آید غمی دیگر                         ندارم فرصتی از ماتمی تا ماتم دیگر

خراب آباد گیتی جای عشرت نیست دل بر کن                 مهیا کن بساط عشق را در عالمی دیگر